فیلم «ما نیاز داریم که یه کاری انجام بدیم» بر اساس رُمانی از مکس بوت با همین نام اقتباس شده است که یکی دیگر از آن فیلم‌های ترسناک امسال است که تقریباً به طور کامل در یک مکان مستقل فیلمبرداری شده است: آن مکان یک حمام مینیمالیستی مخوف است. در حالی که برخی دیگر از این دست فیلم‌ها در رویکرد خود بسیار محدود به نظر می‌رسند، اما این اثر ترسناکِ روانی و وحشیانه تمام جنونی را که می‌توانید در یک فیلم مخصوص نیمه شب درخواست کنید، در خود جای داده است. شخصاً به عنوان مخاطب لحظه‌ای احساس نکردم که از این فضا خسته شده‌ام، زیرا کلاستروفوبیا باعث ایجاد تنش و اضطرابی می‌شود که نمی‌توان آن را از بین برد. اما، آیا فضاسازی مُطلق برای چنین اثری کافی است؟! برای یافتن پاسخ با نقد فیلم We Need To Do Something همراه ویجیاتو باشید.
خلاصه داستان: فیلم «ما نیاز داریم که یه کاری انجام بدیم» درباره خانواده‌ای است که به دنبال یک طوفان شدید در حمام خانه خود گرفتار شده‌اند. این خانواده با گذشت زمان هرچه بیشتر در این اتاق باقی می‌مانند، روابط متلاشی شده بینشان بیشتر آسیب می‌بیند. البته ناتوانی در فرار به اندازه کافی برای این جمع بد نبوده است، چرا که آنها هیچ تصوری از آنچه در بیرون در حال رخ دادن است ندارند. اما صداهای عجیب و شلیک گلوله به چیزی شوم اشاره می‌کند. بنابراین با گذر روزها و آمدن هفته‌ها اوضاع بسیار آشفته می‌شود؛ و اینجاست که دختر خانواده یعنی ملیسا (سیرا مک کورمیک) از خود می‌پرسد که آیا همه چیز تقصیر اوست یا نه.
نقد فیلم: وقتی کسی برای مدت طولانی در موقعیتی تکراری و نزدیک با افراد دیگر قرار بگیرد، چیزهای زیادی می‌توان برداشت کرد. این فرصتی برای کشف برخی از حقایق آشکار در مورد همه طرف‌های درگیر است و می‌تواند پایه‌ای برای یک درام جذاب باشد. ممکن است پاسخ‌ها همیشه جذاب نباشند، اما رفع موانع فیزیکی و وادار کردن مردم به برقراری تعامل مداوم و بی‌وقفه، دستورالعمل برخی از پویایی‌های جذاب است. این نوع پیش فرض همچنین می‌تواند پایه و اساس فیلم‌های هیجان انگیز و فیلم‌های ترسناک باشد، و این دقیقاً همان چیزی است که فیلم «ما نیاز داریم که یه کاری انجام بدیم» قصد دارد به آن برسد. نتایج آن همیشه منسجم نیست، اما آنچه ارائه می‌شود یک داستان عمدتاً جذاب است که توسط یک گروه بازیگری قوی ارائه می‌شود.
با در نظر گرفتن همه این‌ها، نباید تعجب آور باشد که این فیلم در بحبوحه همه گیری ویروس COVID-19 فیلمبرداری شده و همچنین نباید تعجب آور باشد که احساس فوق‌العاده تنش و انزوای خانوادگی فیلم ممکن است برای شما آشنا باشد؛ مخصوصاً اگر چندین ماه گذشته را به لطف کرونا صرف تماشای چهار دیوار مشابه اطرافتان کرده باشید. این فیلم با معرفی چهار شخصیت اصلی و گذراندن بیشتر زمان اجرای خود در یک اتاق مجزا در خانه‌ای که طوفان زده است، به راحتی یک موازی موضوعی و ساختاری را با شرایط امروز موجود در جهان ایجاد می‌کند. البته اگر به این اثر دقیق تر نگاه کنید، متوجه خواهید شد این فیلم چیزی بسیار بیشتر از واکاوی وحشت در انزوا و قرنطینه است.
با این اوصاف، فیلم «We Need To Do Something» با فضایی سُست، کلاستروفوبیک و مخوف و همچنین بازیگران جذاب و تیم فیلمسازی که می‌دانند چگونه حداکثر تأثیر را از محیط‌های مینیمالیستی استخراج کنند، به عنوان یکی از قوی ترین فیلم‌های ترسناک 2021 معرفی و ظاهر خواهد شد؛ فیلمی که شما را مجبور می‌کند تا از خانه خود بیرون بیایید، حتی اگر مطمئن نباشید که دنیای بیرون شما امن است یا خیر.
در ابتدای این فیلم، طوفانی قوی در محله در حال شکل گیری است و شخصیت ملیسا (سیرا مک کورمیک) و خانواده‌اش به یک حمام پناه می‌برند تا منتظر پایان طوفان بمانند. با این حال، وضعیت آنها زمانی وخیم‌تر می‌شود که آوار به خانه آنها برخورد کرده و در را از بیرون مسدود می‌کند و همه آنها را در داخل خانه حبس می‌کند. حتی با گذشت طوفان، این خانواده نمی‌توانند از محیط اطراف خود فرار کنند.
بنابراین، یک مشاجره ترسناک بین والدین تشدید می‌شود و برادر ملیسا تمام تلاش خود را می‌کند تا در میان هرج و مرج آرامش خود را حفظ کند. با این حال، یک راز دیگر در این بین وجود دارد که ملیسا را از درون می‌سوزاند. در واقع او به شدت می‌ترسد که طلسم نفرین شده توسط دوستش باعث همه این اتفاقات شده باشد. بنابراین، با تغییر ساعت‌ها به روزها و هفته‌ها، این خانواده بیشتر دچار اختلال در عملکرد می‌شوند و در نهایت با عناصر شوم تری روبرو می‌شوند که امنیت نه تنها این خانواده بلکه خود جهان را نیز تهدید می‌کند.
با طراحی چنین داستانی، کارگردان «شان کینگ اوگرادی» موفق به ایجاد فضایی موثر و پُر از تنش می‌شود که در سکانس‌های موفق و وحشتناک فیلم قابل لمس است. البته در این میان دیدگاه استفاده از یک لوکیشنِ کلاستروفوبیک که در سرتاسر جهان اثر حفظ شده است، مزایا و معایب خود را دارد. در حالی که حفظ چنین محدوده‌ای باعث می‌شود درگیری‌های اصلی برای شخصیت‌ها بیشتر شود، اما عدم وجود یک روایت گسترده در اطراف آنها همه چیز را متزلزل کرده است. به این ترتیب، گاهی اوقات فیلم در شکاف‌هایی قرار می‌گیرد که حرکت اثر را عملاً متوقف می‌کنند.
همچنین تعداد انگشت شماری از فلاش‌بک‌ها وجود دارد که شاید در تلاش برای تقلید از طبیعت تنگ داستان اصلی، با عمق میدان بسیار کم که از نظر زیبایی چندان خوشایند نیست، گرفته شده‌اند. با این حال، موارد متعددی نیز وجود دارد که صحنه‌های ترسناک به خوبی اجرا شده‌اند و لحن اثر جذاب است. با وجود همه این موارد دیدگاه محدود موجود در فیلمنامه، ساختمان جهان این اثر را از نیمه به هم ریخته و بیننده را در یک آشفتگی عمیق فرو می‌برد.
فیلمنامه مکس بوت که با اقتباس از رمان خودش نوشته شده، تمرکز زیادی بر ایجاد ارتباط بین اعضای خانواده درون داستان و چگونگی از بین رفتن اعتماد آنها دارد. با این اوصاف، داستان‌های پشتیبان پیچیدگی خاصی ندارند و حقیقتاً این اجراهای درست تیم بازیگری هستند که لایه‌های بیشتری از نگارش به آن اضافه می‌کنند. البته با وجود اینکه فیلم‌های زیادی شبیه به این اثر ترسناک وجود داشته است، اما کمتر دیده‌ایم سناریویی با گروه کوچکی از مردم در فضایی محبوس شده وجود داشته باشد که شیطنت‌های پسا‌آخرالزمانی در آن فعال باشد. در این شاخه تنها فیلمِ «شماره ۱۰ خیابان کلاورفیلد» به ذهن می‌آید. بنابراین، هیچ فیلمی دیگری مثل این اثر چنین کاری را نکرده است که خود این یک امتیاز مثبت است.
در نتیجه باید گفت: با وجود فضاسازی بسیار خوب تیم سازنده، من واقعاً با این فیلم در تعارض مستقیم هستم زیرا نقص‌های زیادی در این اثر وجود دارد، از جمله این که من فکر نمی‌کنم فیلمساز واقعاً و دقیقاً بداند که فیلمش چه می‌خواهد باشد. یک فیلم ترسناک ماوراء طبیعی، یک فیلم مهیج نوجوان محور، یک فیلم تلخ و شیرین یا یک درام خانوادگی روانی …! در طول این اثر اتفاقات زیادی می‌افتد و همه آنها کار نمی‌کنند. اما وقتی همین اتفاقات درست اجرا می‌شوند، آنجاست که فیلم در سطح کاملاً درستی کار می‌کند. بنابراین، اگرچه این فیلم ترسناکِ روانشناختی در انتها به صورت منسجم جمع نمی‌شود، اما هنوز هم یک سواری موذیانه، تند و زننده است که در مدار فیلم‌های مناسب دیدن در نیمه شب قرار می‌گیرد.