10 بازی اکشنی که سیستم مبارزات اعتیاد آوری دارند

بیشترین چیز‌هایی که معمولا موقع تجربه یک بازی ویدیویی به آن‌ها توجه می‌کنیم، مربوط به گیم‌پلی، قصه، گرافیک و موسیقی می‌شود. اما بازی‌های این لیست به خاطر سیستم مبارزات خاصشان معروفند. مبارزاتی که عملا باعث ‌شدند به این راحتی‌ها بیخیال این آثار نشویم و برای ساعات متمادی درگیرشان باشیم. به همین خاطر، در این مقاله به سراغ ۱۰ مورد از اعتیاد آورترین سیستم‌ مبارزات در بازی‌های ویدیویی رفتیم و از ویژگی‌هایشان برایتان گفتیم. با ویجیاتو همراه باشید.

۱۰) One Finger Death Punch

ممکن است با دیدن تصویر بالا با خودتان بگویید مگر می‌شود چنین بازی ساده‌ای اکشن اعتیادآوری داشته باشد. بله، می‌شود و آنقدر هم اعتیادآور است که اگر پای One Finger Death Punch بنشینید، دیگر بلند شدنتان دست خودتان نیست. چراکه سازندگان One Finger Death Punch با تزریق المان‌های ژانر ریتمیک در کالبد یک بیتم آپ به شدت ساده، به فرمولی رسیده‌اند که مثلش را در کمتر بازی اکشنی می‌توان پیدا کرد. در One Finger Death Punch تنها باید با دو کلید دشمنانی که از چپ و راست روی سرتان می‌ریزند را نابود کنید. البته باید به ریتمی هم که بازی برای ضربه وارد کردن به دشمنان تعیین می‌کند توجه داشته باشید. جالب اینکه برعکس چیزی که به نظر می‌رسد، گیم‌پلی بازی سرعت بالا و خشونت بسیاری زیادی هم دارد و به لطف این دو مورد، گیم‌پلی One Finger Death Punch آنقدر هیجان انگیز شده که دوست دارید مدام برای تجربه‌اش برگردید و چند مرحله از آن را جلو ببرید.

9) Nier Autimata

در چند سال اخیر، پلاتینیوم گیمز نشان داده که در ساخت بازی‌های هک‌ اند اسلش و اکشن توانایی زیادی دارد. با این حال، اگر می‌خواهید بهترین نمونه کار آن‌ها را ببینید باید سری به Nier Autimata بزنید. سیستم مبارزات Nier Autimata سریع، خشن و دوست‌داشتنی است و به قدری همه چرخ‌دنده‌هایش خوب کنار هم قرار گرفته‌اند تا هیچ گیمری نتواند به راحتی بیخیال مزه شیرین مبارزات بازی شود. با این حال، اگر Nier Autimata را دوست داشتید، پیشنهاد می‌کنم حتما سراغ هر دو قسمت بایونتا هم بروید؛ شاهکاری هستند برای خودشان.

8) Mortal Kombat 11

مورتال کامبت ۱۱ را می‌توان به جرات بهترین مورتال کامبتی دانست که در طول ۱۰ سال اخیر ساخته شده. هیچ ایرادی به گیم‌پلی بازی وارد نیست و سازندگان آنقدر در طراحی کمبوهای هر کاراکتر وسواس به خرج داده‌اند که اگر یک ساعت بازی را تجربه کنید، دیگر نمی‌توانید میل وصف‌ناپذیرتان را به یادگیری چین‌کمبوهای هر کاراکتر متوقف کنید. بله، زدن چین کمبویی که می‌تواند بیش از ۵۰ درصد جان حریف را بگیرید سخت است اما واقعا حس پاداش عجیبی دارد که نمی‌توان از کنارش به راحتی گذشت.

7) Nioh

اگر سری سولز برایتان زیادی کند است، شاید بد نباشد به سراغ Nioh بروید. Nioh در عین داشتن درجه سختی بالا، دشمنان سرسخت و باس‌های نامیرا، اکشن سریع و خشنی دارد که یادگیری مکانیک‌هایش در کمال سخت بودن، به شدت لذت‌بخش بود. ناگفته نماند که برای بازی سلاح‌های منحصر به فردی هم طراحی شده که یادگرفتن شیوه مبارزه با آن‌ها نیز به راحتی می‌تواند گیمر را مجاب کند تا برای بازی بیشتر وقت بگذارد.

6) Ninja Gaiden Black

Ninja Gaiden Black یکی از بهترین بازی‌های اکشن تاریخ است که متاسفانه خیلی‌ها فرصت تجربه‌اش را نداشته‌اند. Ninja Gaiden Black در زمان خودش یکی از سخت‌ترین بازی‌هایی بود که می‌توانستید تجربه کنید اما گیم‌پلی سریع، خشونت بالا و ابزاری که بازی برای تکه و پاره کردن دشمنان در اختیارتان می‌گذاشت، از جمله دلایلی بودند که ما را مجبور می‌کردند سختی بیش از حد بازی و مردن‌های پی‌درپی را تحمل کنیم و از مهارت‌های یک نینجای زبده در کشتن دشمنانش لذت ببریم.

5) God of War

سری بازی‌های God of War همیشه سیستم مبارزات فوق‌العاده‌ای داشتند. حتی سانتامونیکا در سال ۲۰۱۸ نیز نشان داد که با تغییر زاویه دوربین و مکانیک‌های اکشن بازی، به دست گرفتن کنترل کریتوس باز هم جذابیت بالایی دارد. با این حال، به عقیده من نسخه دوم این مجموعه و پس از آن God of War ۳ اعتیاد آورترین سیستم مبارزات را در طول سری داشتند. چراکه این دو اثر در کنار خشونت بی‌حد و حصرشان، به شکل غیرقابل باوری از بلید آو کی‌آس به عنوان هسته اصلی سیستم مبارزات خود استفاده می‌کردند. طوری که عملا هیچکس نمی‌توانست از نمایشی که کریتوس با این شمشیرهای آتشین به اجرا می‌گذاشت دل بکند.

4) DMC

کاری به این ندارم که چهره متفاوت دانته را در DMC دوست داشتید یا نه. اما مطمئنم که نمی‌توانید منکر این شوید که سیستم مبارزات طراحی شده توسط نینجا تئوری حتی از نسخه‌های اورجینال سری هم بهتر بود. DMC به شما اجازه می‌داد که با گرفتن تریگرهای کنترلر بدون هیچ فوت وقتی سلاحتان در عرض یک چشم برهم زدن عوض کنید و کمبوهای پیچیده‌ای بزنید که نمونه‌اش را در هیچ بازی هک اند اسلش دیگری نمی‌شود پیدا کرد. سیستم مبارزات DMC به لطف همین مورد آنقدر وزن خوب و سرعت بالایی داشت که حاضر بودیم در یک لوپ ناتمام گیر بیفتیم و با تمام قوا ساعت‌ها به کشتن شیاطین ادامه دهیم.

3) Batman: Arkham Series

راک‌استدی نه تنها ژانر بازی‌های ابرقهرمانی را متحول کرد، بلکه به دنیای ویدیو گیم سیستم مبارزات تازه‌ای هدیه داد که تا پیش از آن مثلش را ندیده‌ بودیم. اکشنی سریع، پر جزئیات و قدرتمند که به خوبی با سبک مبارزات شوالیه تاریکی جور در می‌آمد و حس بودن در پشت نقاب بتمن را به خوبی به مخاطب القا می‌کرد. ضربات مهلک، سیستم دفاع کردن کاربردی و شکستن استخوان‌های خلافکاران، فقط بخشی از جذابیت‌های این سیستم مبارزه مدرن به حساب می‌آمدند. سیستم مبارزاتی که بعدا آن را در بازی‌های مختلفی مثل اسپایدرمن پلی استیشن 4 و اسلیپینگ داگز نیز دیدیم و انصافا روی آن‌ها هم خوب کار می‌کرد.

2) Middle-earth: Shadow of Mordor

خب داشتم از خوب کار کردن سیستم مبارزات سری بتمن آرکام روی اسلیپینگ داگز و اسپایدرمن صحبت می‌کردم، اما از قصد در مورد Shadow of Mordor حرفی نزدم. چراکه ساخته استودیو مونولیث، صرفا از روی دست راک‌استدی کپی نکرده بود. بلکه سیستم مبارزات آن‌ها را یک پله بالاتر برد؛ آن هم با شاخ و برگ دادن به بخش درخت مهارت‌ها و تزریق خشونت بیشتر. بله، حالا اورک‌هایی داشتیم که دیگر نیازی نبود مثل بتمن با آن‌ها مدارا کنیم و می‌شد با شمشیر تالیان سرشان را از تنشان جدا کرد. از طرفی از آنجایی که مونولیث می‌دانست که سیستم مبارزات جذاب بازی‌اش جواب می‌دهد، یک بخش نامتناهی به نام نمسیس مود معرفی کرد تا نبردهای بزرگ در جهان Shadow of Mordor هیچ وقت به پایان نرسند و ما هم بتوانیم از این فرصت نهایت لذت را ببریم.

1) Sekiro: Shadows Die Twice

ضربه، ضربه، دیفلکت، دیفلکت، دیفلکت. شاید برایتان خواندن این جمله بی‌مفهوم باشد اما افرادی که Sekiro: Shadows Die Twice را تمام کردند، زیبایی معنای آن را به خوبی درک می‌کنند. Sekiro: Shadows Die Twice نه تنها یکی از فوق‌العاده‌ترین بازی‌های این لیست است، بلکه به عقیده من بهترین بازی میازاکی نیز به حساب می‌آید. چراکه بازی مثل تمام آثار دیگر این کارگردان ژاپنی، گیم‌پلی سختی داشت که تحملش برای همه ممکن نیست. اما سیستم مبارزات سریعی که مبتنی برحمله دقیق و دفاع به موقع بود، Sekiro: Shadows Die Twice را نسبت به دیگر آثار میازاکی متفاوت می‌کرد و باعث شد که افراد بیشتری رویش وقت بگذارند. گیم‌پلی اکشن و سیستم مبارزات بازی به قدری خوش‌‌ساخت و پر جزئیات بود که مجبورتان می‌کرد برای استاد شدن در آن، مطالعه کنید. چراکه مبارزه با هر دشمن یا باس بازی، عین حل کردن یک پازل بود. پازل‌هایی که وقتی جوابشان را پیدا می‌کردید، تازه روی مهربان بازی را می‌دید و نبوغ سازنده در جلب رضایت مخاطبش را درک می‌کردید.

خب این هم از اعتیاد آورترین سیستم مبارزات در بازی‌های ویدیویی. آیا با لیست موافقید؟ به نظرتان چه بازی دیگری می‌توانستند در لیست اعتیاد آورترین مبارزات جای بگیرند؟ حتما نظراتتان را با ما به اشتراک بگذارید.