بازی The White Door یک کمیک بوک دیوید فینچری را روایت می‌کند

بازی The White Door به اندازه اسمش عجیب است. گیم‌پلی‌اش هم همانقدر عجیب است. در واقع این بازی داستان منحصربه‌فردش را در بستر یک گیم‌پلی بسیار خلاقانه روایت می‌کند که بعید است مشابه‌اش را در هیچ عنوان دیگری دیده باشید. این بازی که احتمالا بهترین ژانر برای توصیفش درام تعاملی باشد، نمایشگر شما را به دو قسمت تقسیم کرده و داستان را به شکلی کمیک‌وار روایت می‌کند.

ماجرا از این قرار است که شما در نقش کاراکتر اصلی خود به ناگاه خود را در اتاقی تماما سفید و بی‌روح می‌یابید. در این اتاق کوچک کارهای زیادی برای انجام دادن وجود ندارد. در دستشویی می‌توان آبی به سر و صورت زد، روی تخت می‌توان خوابید و یک کامپیوتر هم آن گوشه افتاده که در ابتدا اصلا معلوم نیست چه کار می‌توان با آن کرد.

• سازنده: Rusty Lake
• ناشر: Second Maze
• مدت زمان بازی: ۲ الی ۴ ساعت
• پلتفرم‌ها: پی‌سی، اندروید، iOS

یک تقویم روی دیوار آویزان است که تاریخ ۷ روز دیگر روی آن علامت خورده. کم‌کم به نقاط مختلف اتاق می‌روید و سعی می‌کنید با اشیای مختلف تعامل داشته باشید و بازی خیلی زود نشان‌تان می‌دهد که با چه ترفندهای ساده‌ای،‌ می‌توان یک تجربه بصری و تعاملی تازه رقم زد. سمت چپ تصویر اتاق را به صورت ایزومتریک را نشان می‌دهد و با نزدیک شدن به یک آیتم (فرض کنیم سینک دستشویی)، سمت راست تصویر کلوزآپ می‌شود.

به عنوان یک بازی کاملا مبتنی بر اشاره و کلیک، The White Door انتظار زیادی از شما ندارد و اکثر کارهایی که از شما می‌خواهد انجام دهید (مثلا کشیدن ماوس به یک سمت و سپس جهت مخالف برای مسواک زدن) بیشتر از آنکه کاری مفید برای پیشروی در گیم‌پلی باشد، راهیست برای درگیر نگه داشتن‌تان با داستانی که اندکی زمان می‎‌برد تا شروع شود.

از آن‌جایی که داستان بازی رفته‌رفته بسیار عجیب و خارج از چارچوب می‌شود، ترجیح می‌دهم چیزی را اسپویل نکنم،‌ اما این را می‌گویم که با پشت سر گذاشتن مرحله نخست، روایت داستان به دو بخش تقسیم شده و بخش اعظمی از ماجرا در قالب فلاش‌بک روایت می‌شود. این فلاش‌بک‌ها از نظر سرزندگی و رنگ بسیار متفاوت از بخش دیگر بازی‌ ظاهر شده و نوعی دوگانگی در تجربه گیم‌پلی به وجود می‌آورند که باعث می‌شود بخش‌های خسته‌کننده‌تر بازی را با اشتیاق بیشتری پشت سر بگذارید.

توصیف این بازی که اتمامش اندکی بیشتر از ۲ ساعت طول می‌کشد کار آسانی نیست. آنچه باید درباره بازی بدانید اینست که با اتمسفر خاصش حسابی در ایجاد سوالات مختلف در ذهن‌تان موفق عمل می‌کند و در نهایت اگرچه به تمام آن سوالات پاسخ نمی‌دهد، اما آنقدر ماهرانه به جمع‌بندی می‌رسد که با احساس رضایت کامل از پایش بلند می‌شوید. چیزی شبیه به فیلم زودیاک فینچر؛ جمع‌بندی داستان چیزی نیست که دلتان می‌خواست باشد، اما چیزیست که می‌توان با آن کنار آمد.

هشداری که اشاره به آن ضروری به نظر می‌رسد اینکه برای سر در آوردن از داستان The White Door به زبان انگلیسی نیاز دارید اما لازم نیست آنقدرها هم مسلط باشید. دیالوگ‌ها معمولا به شکلی شمرده و آهسته بیان می‌شوند که برای تاثیرگذاری بیشتر‌شان لازم بوده و خیلی از اوقات هم سازنده ترجیح داده داستان را با سکانس‌های تعاملی کوتاه اما پیوسته روایت کند.

The White Door با حجم کمتر از ۱۰۰ مگابایت و نیاز به ساده‌ترین سخت‌افزارهای کامپیوتری، یکی از آن عناوین سال ۲۰۲۰ است که هرکسی باید تجربه‌اش کند و به چشم ببیند که بازی‌های مستقل تا چه حد در شکستن چارچوب‌های سنتی موفق هستند.